پایانی دیگر

پایانی دیگر از داستان

از شما درخواست کرده بودم که پایان داستانِ خدا و گناه را شما بنویسید. آغاز، رخ داده بود و تنها پایانِ این داستان، در دستانِ شما بود. شاید، پایانی دیگر.
ممنونم از دوستانی که پایانی بر این داستان نوشتند. پایان‌هایی که هم تلخ بود و هم شیرین. واقعیت زندگی هم همین است، هر دو حالت ممکن است، تلخ یا شیرین بودنش را خودمان انتخاب می‌کنیم.
متاسفم از فاصله‌ی طولانی که  بینِ این داستان و پایانش رخ داد. این را بر من ببخشید. در انتهایِ این نوشته، متوجه خواهید شد، که حالِ خوبی نداشتم. و حالا هم ندارم.
پایانی کوتاه برای داستان نوشتم، دوست داشتم پایانش اینطور تمام شود. بهتر است بگویم: پسرک، اینطور تمامش می‌کرد. می‌توانید پایانِ من را، دوباره در نوشته‌ی خدا و گناه بخوانید.

پایانی دیگر از تو

زندگی واقعی هم دور از این نیست. ابتدای زندگیِ ما، درست مانندِ یک داستانِ از پیش نوشته شده آغاز می‌شود. هیچ کدام از ما، از ابتدا، قرار نبوده این باشیم. اما انگار، بعدا قرار شده.
هر کدام از ما، در شرایط خاصی به دنیا می‌آییم که فقط مختص خود ماست. همه‌چیز، از ابتدا، پیش از آنکه ما باشیم، نوشته شده بود. دردها و شادی‌هایمان، کمبودها و نقص‌هایمان، و برخورداری‌هایمان هم.

پیش از اینکه قرار بوده باشد که ما باشیم، قرار بوده این‌گونه باشد. قرار بوده دستی برای نوشتن و پایی برای رفتن داشته باشیم. قرار بوده بهترین پدر و مادر دنیا، پدر و مادرمان باشند. قرار بوده که خوشی بزند زیر دلمان. و قرار هم بوده فلج باشیم، قرار بوده در بچگی از پدرمان کتک بخوریم، قرار بوده درد بکشیم.
همه‌ی این‌ها پیش از اینکه به دنیا بیاییم، نوشته شده بود. و مثلا آن دختری که از بچگی برای خرجِ اعتیادِ پدرش، فروخته می‌شد، از کجا معلوم باکره‌تر و پاک‌تر از آن دختری نمی‌بود، که همیشه هر چه می‌خواست برایش فراهم بود، و مسیر خانه تا دانشگاه، تمامِ سهمش بود از مسیرِ زندگی.

بسیاری از آن‌هایی که خودشان را از دنیا و آدم‌ها طلبکار می‌دانند و همیشه سهم‌شان را از خوشی‌ها برای خودشان کنار می‌گذارند، همان‌هایی که صاف صاف راه رفتن‌شان را در مسیر زندگی، تنها از خودشان می‌دانند، و به دیگرانی که تلو تلو خوران، افتان و خیزان می‌روند، درست راه رفتن را طعنه می‌زنند. همین آدم‌ها، تمامِ کاری که برای فوق‌العاده بودنشان می‌کنند، این است که خودشان را بندازند پایین و سُر بخورند بروند. این‌ها نه مسیرشان چاله چوله دارد و نه سر بالاییِ زندگی را دیده‌اند.
پاهایشان را در کفش آدیداسی که با پول پدر خریده‌اند، فرو کرده‌اند و در جاده‌ی آسفالته‌ی دوبانده قدم می‌زنند، و در همین حال، به راه رفتنِ کسی می‌خندند و بر کسی خورده می‌گیرند که جاده‌اش سال‌هاست که آسفالت نشده، اصلا جاده کشی نشده، مسیرش پر از خار و تیغ است و کفشش هم پای برهنه‌ و لختش.

مسیرِ زندگی بعضی آدم‌ها، صاف و سرپایینی‌ست. بعضی‌ها هم، جان می‌کنند که مسیر زندگی‌شان فقط آن‌قدر سربالایی نداشته نباشد، که نشود رفت!
بعضی‌ها درگیرِ منظره‌ی مسیرشان هستند و کشف می‌کنند که در غروب آفتاب، زرد و نارنجی، چقدر به هم می‌آیند و به این پی می‌برند که چقدر کفش آدیداس خوب است. چقدر پول و پدری که پول می‌دهد، خوب است.
بعضی‌ها هم پایِ همیشه زخمی‌شان از سنگ و کلوخ و چاله‌های پر از آب، مجالی برای منظره باقی نمی‌گذارد. شاید هم، منظره‌شان، همان پاهای زخمی و تاول زده‌شان باشد. و کشف‌شان کفش‌شان است که ندارند. و به این پی می‌برند که با پاهای تاول زده، و آنچه پستی و بلندی‌های زمین به او آموخته‌اند، چقدر بهتر می‌توان زندگی را فهمید، حرف زد، چیز نوشت.

بعضی‌ها، چشم که باز می‌کنند، زندگی‌شان در بهشت آغاز می‌شود. همیشه خانه ای دارند، همیشه خنده‌ای و پدر و مادری که گرمش می‌کنند. هیچوقت شبی گرسنه نخوابیده‌، درد گرسنگی نچشیده‌اند. بزرگ‌ترین دردشان این است که چطور به مادرشان بگویند، مثلا ساندویچی را که امروز برای‌شان گذاشته، میل نکرده‌اند؟ بزرگترین دردی که از زندگی دیده‌اند! یا مثلا چرا فلانی بیست و پنج صدم از آن‌ها بیشتر شده؟! و خیلی هم زندگی‌شان را دوست دارند، و با افتخار هم می‌گویند! به خیال‌شان دارند زندگی می‌کنند. و اصلا زندگی همین است. باید هم همین باشد! چرا؟ چشم‌هایشان سیاه‌تر است شاید.
فکر می‌کنند خیلی تفاوت دارند با دخترک گل فروش و یتیمی که دست بر سرش می‌کشند و برای آرامش خاطرِ خودشان هم که شده، کاملا نمادین و سمبلیک به فکر دیگرانند، و این دیگرانی که نگرانش هستند، حتما باید کودکی یتیم یا بدبخت بیچاره‌ای مسکین باشد. در عین حال، به فکرِ آدم معمولی‌ای نیستند، که بییشتر از این‌ها، و فقط به او احتیاج دارد.

سخت‌ترین قسمتِ مسیرشان، طیِ مسیرِ بینِ سرسره و آسانسور است، تا اینکه یک روز چشم باز می‌کنند و می‌بینند لذت‌ها و آسایش، دیگر دل‌شان را زده، و با خودشان فکر می‌کنند، ‌برای تنوع هم که شده، لذت و خوشیِ جدیدی را تجربه کنند، مثلا می‌توانند عاشق شوند. آن هم حتما چیزِ خوبی‌ست، لذت دارد، خوشی و خنده دارد. درست مثلِ تمام چیزهایی که از دنیا شناخته اند.

اما، کسی که طاقتِ رنجیدن نداشته باشد، هیچ قله‌ی بزرگی را فتح نخواهد کرد. محال است، چیز بزرگی، بدون سختی بدست بیاید. اگر هم بیاید، نخواهد ماند. به همان اتفاقی خواهد رفت که آمده بود. در همان جایی تمام خواهد شد، که شروع شده بود. برای لذت‌ها و شادی‌های بزرگ هم، باید زحمت کشید.
اما، از کسی پنهان نیست، روزی خواهد آمد، که نه نمره‌ای در کار باشد، نه ساندویچی و نه حتی پدری و مادری. شاید آن روز، معنای تنهایی را بفهمند. چه تلخِ تلخ.

می‌دانم، می‌دانم که دنیا قرار نیست تا ابد بر روی یک پاشنه بچرخد. همانی که هیچوقت نفهمید که برای قضاوت کسی،‌ باید پا در کفش او کند، مسیری که او رفته را بپیماید، و یا لااقل فقط تصورش کند! روزی هم، گذرش به جاده‌ی ما خواهد افتاد، و مجبور خواهد شد با پاهایِ آفتاب مهتاب ندیده‌اش، همین مسیر را تنهایی برود.
آن روز، آیا ما هم در همین مسیر خواهیم بود؟ خدا را چه دیدی، شاید ما هم داشتیم جایی، منظره‌ی طلوع خورشید را نظاره می‌کردیم. درست بالای قله، جایی که از همه به خورشید نزدیک‌تر است. خورشیدی که برای به دست آوردنش جنگیده‌ایم، نه خورشیدِ تقدیمی.

بعضی‌ها، چشم که باز می‌کنند، زندگی‌شان در جهنم آغاز می‌شود. خانه‌ای که ندارند، پدر و مادری که نمی‌خندند، دعوا، دعوا، دعوا، درد. آیا پایی دارد؟ که با آن برود، به ملاقات آنکه روزی عاشقش خواهد شد؟ آیا دستی دارد؟ که با آن نامه‌ای عاشقانه بنویسد؟ دستی که با آن، دست‌های کسی را بگیرد؟ آیا چشم‌هایی دارد که عشق را در آن بخوانند؟
چه کسی گفته، کسی که دست ندارد، لیاقتش برای گرفتن دست‌های آنکه دوستش دارد، کمتر از آنی‌ست که دست دارد؟ دست دارد و لیاقت ندارد.

به من بگو، حاضری دست‌های نداشته‌ی کسی را لمس کنی، که دوست داشتن می‌فهمد؟ حاضری همسر کسی باشی، که دستی برای گرفتنِ دستت نداشته باشد؟ حاضر باش! تو را به خدا، ببین، دست‌های نداشته‌اش، زیباترین دست‌های بهترین عاشقِ دنیا نیست؟
بگو، حاضری همسر کسی باشی، که هیچ‌وقت دنبالت به آرایشگاه نخواهد آمد؟ حاضری با کسی باشی که هیچ‌گاه برای دیدنت نمی‌آید؟ کسی که هیچ‌گاه با تو قدم نخواهد زد. تو را به خدا، منتظر کسی بمان که قلب دارد و پا نه. حتی اگر تا آخر دنیا منتظرش بمانی، و به او نرسی، به خدا ارزشش را دارد. چه کسی، کدام دیگری را پیدا خواهد کرد، که دوباره ارزش انتظار داشته باشد؟ آیا همین پاهای نداشته، چیزی از شوقِ دیدارِ تو در او، کم خواهد کرد؟
بگو، حاضری همسر کسی باشی که چشمی ندارد که هیچ‌گاه به او عاشقانه خیره شوی؟ زیبا و ترسناک بودنش به کنار، اصلا چشمی نداشته باشد. تو را به خدا، به من بگو، آنکه چشمی برای دیدن ندارد، قلبی برای دوست داشتن هم ندارد؟ بگو آیا چشم‌های نداشته ای که از درون مهربانند، زیبا تر از تمام چشم‌های سیاه دنیا نیستند، که از درون، پوچی را فریاد می‌زنند؟

اگر نمی‌توانید کسی را اینگونه دوست بدارید، چیزی به نامِ عشق را، هرگز درک نکرده اید.
اگر در زندگی‌تان، آدم‌هایی هستند که چیزهایی برایشان مهم است، که انتخابی در داشتن یا نداشتنش ندارید، از آن‌ها دوری کنید. این آدم‌ها، خیلی خطرناکند.

به خاطر سه چیز، هیچگاه کسی را مسخره نکن:
چهره
پدر و مادر
زادگاه
چون انسان هیچ حق انتخابی در مورد آن‌ها ندارد.

در زندگی، چیزهایی هست، که ما در داشتن یا نداشتن‌شان، نقشی نداریم. چیزهایی که دستِ جبر در صفحه‌ی سرنوشت‌مان نوشته است. هیچ‌وقت نباید نقشِ این جبرهای زندگی را دستِ کم گرفت. جبرهایی که به اجبار، جزیی از ما شدند، و تا آخر عمر، همراه ما هستند.
باید قبول کرد، هر قدر که این جبرها ناعادلانه هم باشد، از آن راه فراری نیست. داستانِ ما آغاز شده است، نه آنگونه که می‌خواهیم. پایانش را اما، خودمان، همانطور که می‌خواهیم، تمام می‌کنیم. می‌توانیم منتظر بمانیم تا دیگران پایانی برایمان بسازند، یا اینکه خودمان پایانِ خودمان باشیم.
حتی تلخ‌ترین آغازها هم، پایان خوبی خواهند داشت، تنها اگر، منتظر نمانیم و آخر داستان زندگی‌مان را، خودمان بنویسیم. پایانی دیگر…

– پیشنهاد می کنم این ویدئو را دانلود و تماشا کنید. فقط نگاه نکنید، واقعا ببینید. (۵MB –  لینک موقتی است)

این من هستم…

چند روزی می‌شود، که خوابم نمی‌برد. خسته‌ام، خوابم می‌آید. حالتی که نه واقعا بیداری‌ست و نه واقعا خواب. می‌ترسم. برای اولین بار، خیلی می‌ترسم. نمی‌دانم از چه چیزی. خوابم که می‌برد، هیچ‌وقت بیدار نمی‌شوم. تقریبا همیشه از خواب می‌پرم. انتظار اتفاق بدی را دارم. اتفاقی که نمی‌دانم چیست، اما به شدت از آن می‌ترسم.
این روزها، تمامِ توانم برای کشیدنِ بارِ خودم کم آمده است. دیگر نمی‌توانم به تنهایی این بار را به دوش بکشم. نفس نفس می‌زنم، بر زمین می‌افتم و دوباره بلند می‌شوم.
در این کش و قوس، سنگینیِ بار دیگری هم بر دوشم می‌افتد. بارِ خودم یادم می‌رود. دیگر برایم مهم نیست بارم، می‌رسانمش، به خدا می‌رسانمش! من نگرانش هستم…
و تمامِ آرزویم از خدا این می‌شود که مرا به مشکلاتِ خودم برگردان. قول می‌دهم از پسشان بر می‌آیم. قول می‌دهم چیزی برای خودم نخواهم خواست. اصلا، از این به بعد، هر چه دعا کردم، بر آورده نکن. هر چه غُر زدم، بگذار سرِ نفهمی‌هایم. فقط تو هم قول بده، دوباره حالش خوب می‌شود…

خواهش می‌کنم، لطفا دعایش کنید…