هنوز هم، وقتی هیچکس نیست…

به نام خدا

خیلی وقته که این سایت (وبلاگ) رو راه اندازی کردم. ثبت دامنه ی اون هم بر میگرده به اوایل امسال. خیلی دوست داشتم شروع کنم ولی همش احساس میکردم باید شروع نوشتن من مصادف با شروع یک چیز تازه توی زندگی من باشه. یه چیز قشنگ…

امشب اولین شب از شب های قدره. خب چه چیزی قشنگ تر از این؟! چه روزی قشنگ تر از این واسه یه شروع تازه؟! واسه یه احساس تازه، یه آدم تازه بودن؟!

عنوان سایت همون عنوان وبلاگ قبلیمه. من هرچی عنوان توی دنیا هست رو هم بخوام بزارم، بازم این نمیشه! راستش واسه انتخاب عنوان “اگه هیچ کس نیست، خدا که هست…“ زیاد فکر نکردم. ناخودآگاه به ذهنم خطور کرده بود. نیازی به فکر کردن و پیدا کردنش هم نبود.

کلا از ثبات خوشم میاد. دوست دارم اون طوری بمونم که قبلا بودم. اگه یه روز خیلی پولدار شدم باز هم مثل الآن دلم بیاد دست توی جیبم کنم. وقتی ماشین مدل بالا خریدم، مثل الآن دلم بخواد وسط زمستون یه نفر رو سوار کنم تا از سرما نلرزه، و نگران کثیف شدن روکش صندلی هام هم نباشم! دوست دارم وقتی استاد دانشگاه شدم، هنوز هم از تمسخر بقیه متنفر باشم!

دوست دارم همین باشم، همین بمونم. متنفرم از آدمایی که رنگ عوض میکنن. وقتی خارج از ایران هستن یه جورن، میان ایران یه جور دیگه!! همیشه شعار ها و احساسات و حرف ها و تصمیماتشون تابع زمان و مکانه! من آدمای بد رو خیلی بیشتر از آدمای خوبی که نمیتونن (یا شرایطش رو ندارن) که بد بشن دوست دارم!

من هنوز هم همون آدم هستم، همون مهدی. همونی که “اگه هیچ کس نیست، خدا که هست”!! با همون حرف ها عشق ها، آرزو ها، همون خنده ها و گریه ها.

تغییر و تحول خوبه، آدم نباید “در جا” بزنه. اما عوض کردن حرف ها و قول ها و دوستت دارم ها و عنوان وبلاگ(!) نشون میده آدم ها تا چه حد به اون حرف ها و نوشته ها ایمان دارند!!

در جا نزنین، همیشه خوب و خوب تر شین، متحول شین، تغییر کنید، با حرف هاتون دنیای خودتون رو بسازید، شما دنیای خودتون رو بسازید، اما اجازه ندین دنیا و آدماش شما و حرف هاتون رو مطابق میلش بسازه!

پی نوشت: امروز سه شنبه ، ۱۷/۰۶/۱۳۸۸ – ۱۸/رمضان/۱۴۳۰ – Tue , 08/sep/2009