نوشته‌های درباره‌ی: آرزو
سی سالگی
یکشنبه, مرداد ۱, ۱۳۹۶ ۱:۴۶ ۷ دیدگاهگاهی ما آدم‌ها، سی ساله نشده، یک مرتبه پیر می‌شویم. زندگی نکرده، یک‌هویی می‌میریم. زندگی‌مان پر می‌شود از روزهای تکراری و بی‌هدف و بی‌معنی، پوچِ پوچِ پوچ! و از زنده بودن، تنها علایم زیستی‌اش را یدک می‌کشیم.تنها، سال‌ها باید بگذرند، تا حکمِ دفن‌مان صادر شود. و ما یک عمر، جنازه‌‌ی متحرکی خواهیم بود، که سال‌ها پیش از آنکه به خاک سپرده شود، راستی راستی مرده بود. پس، می مـیـریـم و می‌رویـم . . . در حالی‌که، خنده‌های بسیاری بودند و صورت‌‌مان سهمی از آن‌ها نداشت. که غذاهای بسیاری بودند که هرگز نچشیدیم و اسمشان را نشنیدیم. سفرهای هیجان انگیزی که نرفتیم و شهرهای زیبایی در گوشه گوشه‌ی دنیا، که هرگز ندیدیم. آدم‌های دوست‌داشتنی و خونگرمی که ملاقات نکردیم. جفت صندلی‌هایِ کافه‌هایی که رزرو ما بودند و نرفتیم و جایِ ما و فنجان‌ها و حرف‌هایمان تا ابد خالی ماند. کتاب‌های هیجان انگیزی که هیچگاه فرصت خواندنشان را پیدا نکردیم. لحظه‌هایی که هرگز مجالِ تجربه کردنش را نیافتیم و آرزوهایی که هیچگاه برای بدست آوردنش و داشتنش، آنگونه که باید تلاش نکردیم. و ما زنده بودیم و زندگی نکردیم. ما سهمِ اکسیژن دیگرانی را که واقعی زندگی کردند، بیهوده سوزاندیم. بیهوده جا گیر شدیم و جایِ خیلی‌ها را تنگ کردیم.…و ما دست… ادامه نوشته را بخوانید
قسم به نقاشِ بالِ پروانه‌ها
یکشنبه, بهمن ۱۳, ۱۳۹۲ ۶:۵۱ ۴۴ دیدگاهخستهام، دل‌گیرم، تنهایم… احساسِ زندانیِ در قفسی را دارم، که از فرطِ شوقِ رهایی از قفسِ کرم‌خاکیان، آنقدر خودش را به در و دیوار کوبید، تا سرانجام پیروز شدند… و سرانجام باور کرد… باور کرد که تمام سهمش از دنیا، همین چهار دیواری تنگ و تاریکی‌ست که دچارش آمده، و پنداشت کوتاهیِ سقف گِلین آسمان، کوتاهیِ قامتِ اوست. باورش شد، که آن‌سویِ میله‌های پنجره را، هرگز پیش از این ندیده و تمامِ خاطراتِ گُل‌ها و خدا و ترانه‌های کودکی‌اش، خوابی بوده است و رویایی، گویی که هیچگاه پیش از این‌ها نزیسته باشد… و دست آخر یک روز عصر، که از پشت میله‌های پنجره برف می‌بارید و صدای ماشین و فلز و همهمه‌ی دروغ و خواهش و خاک با صدای اصطکاک تنِ آدمی آمیخته بود و صدای کودکی به گوش نمی‌رسید، و خدا از آنجا رفته بود، مُرد… روزی که شیطان، نزدیک‌تر بود از خدا و انسان از انسان دور. تنها به هم پیچیده، درهم ولی تنها، و مهربانی در گور. آن روز با خنده‌های بی‌دلیل خداحافظی کرد و خاطرات کودکی و شانه و جانمازش، و نامه‌های عاشقانه‌اش را بوسید و با دقت داخل بقچه‌ای پیچید و در صندوقچه‌ی کهنه‌ای گذاشت. آن‌وقت، نامه‌های خواهر کوچکش را از گنجه درآورد، با… ادامه نوشته را بخوانید
بانو و پاییزِ بیست و هفت
چهارشنبه, آبان ۱۵, ۱۳۹۲ ۹:۱۴ ۷۶ دیدگاهشب است… و شبِ یک پاییز، آرام و کرخت، بی صدا، از فراز سرم می‌گذرد… هوا مه آلود است و ردِ بخار نفس‌هایم در هوا ناپیداست تنها نشانه‌ام از راه جدولِ کنار خیابانی‌ست که پا به پای تنهاییِ من می‌آید… نه راه پیداست و نه حتی بی‌راهه‌ای نه عزیزی نه سلامی و نه حتی صدایی… تو هم که نیامدی. و این من هستم… مردی ایستاده در امتدادِ خیابانِ یک پاییز از فصل‌ها لبریز از فاصله‌‌ها سرشار آن سوی دلواپسی‌ها آن ورِ تنهایی این سمتِ دلتنگی دارم جاده‌ی مه گرفته‌ی بی‌انتهایی را بی‌مقصد بی‌تو با عشق پیاده، راه می‌روم پاهایم بر آسفالت سرد جاده من در میانِ حجمِ لطیفِ ابر او در این نزدیکی… تو هم که نیستی. طوری نیست بانو! من، که من که عادت دارم تو، که تو که می‌دانی پاییز که می‌آید من، تنها، کمی تنهاتر هستم. بیست و شش پاییز گذشت از آن روز، که تو نیامدی حالا دیگر، من و تنهایی، با هم، سال‌هاست که تنها نیستیم. بیست و شش پاییز است که با دسته گلی در دست به نیمکت‌های دونفره‌ی خالی سلام می‌دهم و بیست و شش پاییز است که به احترامِ درخت، یک خیابان، سکوت میکنم بیست… ادامه نوشته را بخوانید
بارگذاری ...
