سلام آدمی‌زاد! فرزندِ آدم! دیر زمانی‌ست می‌شناسمت. تو را، پدرت را، و پدرانِ پدرانتان را. نسل اندر نسل و پی در پی، خوب یادم هست، تکرارِ تکراری‌تان را. سیاهید، سپیدید، زردید و سرخید، شبیه به هم، رنگین کمانید، و با هزار رنگی‌تان در دوستی با من یک رنگ! آه... از آن...

در این لحظه‌های خاکستری رنگِ دل‌مرده و ثانیه‌های بی معنایی که بی دلیل دلهره آورند در سرزمینی که از انسانیت و انسانش، فقط چند روایت مانده و جهل و خرافه‌ی نامقدسی هزار ساله‌، سرطان‌وار...! گرد تا گرد، به سختی مرا در آغوش گرفته و مرا می‌بوسد و مرا می‌بلعد و مرا می‌کُشد در دمادمِ آهنگ و آتشِ کبریت...

خودم را در مطب دکتری یافتم، دکتری با عینک گرد، لباس اتو کشیده و قیافه‌ی خیلی موجه که پاهایش را روی هم انداخته بود و به طرز بیمارگونه‌ای با خودکارش بازی می‌کرد. پزشک در حالیکه مستقیم و بی آنکه اثری از شرم در نگاهش باشد، در  چشمام نگاه کرد...