سی سالگی

گاهی ما آدم‌ها، سی ساله نشده، یک ‌مرتبه پیر می‌شویم. زندگی نکرده، یک‌هویی می‌میریم. زندگی‌مان پر می‌شود از روزهای تکراری و بی‌هدف و بی‌معنی،  پوچِ پوچِ پوچ! و از زنده بودن، تنها علایم زیستی‌اش را یدک می‌کشیم.
تنها، سال‌ها باید بگذرند، تا حکمِ دفن‌مان صادر شود. و ما یک عمر، جنازه‌‌ی متحرکی خواهیم بود، که سال‌ها پیش از آنکه به خاک سپرده شود، راستی راستی مرده بود.

پس، می‌ مـیـریـم و می‌رویـم . . .

در حالی‌که، خنده‌های بسیاری بودند و صورت‌‌مان سهمی از آن‌ها نداشت. که غذاهای بسیاری بودند که هرگز نچشیدیم و اسمشان را نشنیدیم. سفرهای هیجان انگیزی که نرفتیم و شهرهای زیبایی در گوشه گوشه‌ی دنیا، که هرگز ندیدیم. آدم‌های دوست‌داشتنی و خونگرمی که ملاقات نکردیم. جفت صندلی‌هایِ کافه‌هایی که رزرو ما بودند و نرفتیم و جایِ ما و فنجان‌ها و حرف‌هایمان تا ابد خالی ماند. کتاب‌های هیجان انگیزی که هیچگاه فرصت خواندنشان را پیدا نکردیم. لحظه‌هایی که هرگز مجالِ تجربه کردنش را نیافتیم و آرزوهایی که هیچگاه برای بدست آوردنش و داشتنش، آنگونه که باید تلاش نکردیم.

و ما زنده بودیم و زندگی نکردیم. ما سهمِ اکسیژن دیگرانی را که واقعی زندگی کردند، بیهوده سوزاندیم. بیهوده جا گیر شدیم و جایِ خیلی‌ها را تنگ کردیم.
…و ما دست داشتیم، و ما پا داشتیم و ما چشم داشتیم و ما زنده بودیم. زندگی نکردیم و سهمِ دیگرانی را بیهوده سوزاندیم، که کاستی‌ای در سلامت‌شان بود، و  یا آن‌هایی که هرگز به دنیا نیامدند.

ما، که بودیم…! پس چرا از گیر و دارِ خواسته‌های زیادِ برای هیچ‌ و جنگ بر سرِ نماندنی‌ها و بر باد رفتنی‌ها، و از پسِ شادی‌های کوتاه و گریه‌های طولانی و غرق شدن در بغض‌های مداوم  و خنده‌های بی‌صدا، سراغی نگرفتیم از زندگی و  سادگیِ نهفته در همین چند صباحی که به جشنِ بودن دعوت شده‌ایم؟! چرا مست نشدیم و سرمستانه در جشنِ زندگی پایکوبی نکردیم؟! چرا سخت گرفتیم؟…

این ما هستیم و همین فرصتِ یک‌باره‌ی زندگانی.
بیا تا پیش از آنکه زندگی برای‌مان، تنها سایه روشنِ خواب و خیالی محو در یک چرتِ کوتاهِ بعدازظهر نشده، و پیش از آنکه در سیاهی و سردیِ خاک، خودمان هم فراموش کنیم که روزی بر روی زمین راه می‌رفتیم و حرف می‌زدیم و سخت می‌گرفتیم،
راستی راستی زندگی کنیم.