به زمین خوش اومدی!

ساعت ۳ نصفه شبه و من مثل همیشه توی خونه تنهام. خوابم نمیاد، درست مثل هر شب. ولی اینبار احساس عجیبی دارم، صدای سگ ها از توی خیابون ترسناک تر از همیشه شنیده میشه و باد به شدت پنجره رو تکون میده، بر خلاف هر شب.

با ترسی ناخودآگاه میرم تا پنجره رو ببندم. ناخودآگاه توجه ام به بیرون جلب میشه. چقدر همه جا تاریکه! تاریک تر از هر شب. به آسمون نگاه میکنم. انگار نه انگار که ستاره ها هستن، و ماه هم. همه خوابیدن، بیرون پنجره، انگار شهر مرده هاست. همه ی شهر مرده و فقط صدای سکوت و سکوت… سکوتی سنگین و آزار دهنده که فقط گاهی با صدای پارس سگ ها و تکون خوردن شیشه ی پنجره عوض میشه. تموم کوچه رو نگاه میکنم، دنبال یه نشونی ام. یه نشونی از یه آدم زنده، یه نشونی از زندگی. یه نشونی که اینقدر نترسم از مرگ، نترسم از مرده ها… همه ی چراغ ها خاموشه، هیچکی نیست. انگار واقعا توی شهر مرده ها باشم. ترس عجیبی وجودم رو میگیره… من توی شهر مرده ها چیکار میکنم؟ من چرا اینجام؟ نکنه من…

خیلی سریع پنجره رو می بندم. برمیگردم و چشمام رو روی هم میزارم و یه نفس عمیق می کشم. حالا احساس امنیت می کنم. چشمام رو آروم باز میکنم. یه لحظه نفس کشیدنم متوقف شد… انگار یکی دیگه هم اینجاست! انگار… آره انگار خودمم. یه گوشه ی اتاق افتادم. چقدر ازش می ترسم. از خودم. یه جور عجیبی افتادم. درست مثل یه مرده…

فرصت فکر کردن هم ندارم، همه چیز جلوی چشام سیاه میشه، انگار یه پرده ای جلوی چشام کشیده باشن. دوست دارم داد بزنم، اما هر کاری میکنم صدام در نمیاد. یهو همه جا روشن شد… اما هنوز می ترسم. نه از تاریکی، من یه جای دیگه ام، یه جا پر از آدم، پر از زندگی…

مثل اینکه دارم یه فیلم میبینم، خشکم زده بود. یه تعداد بچه بودن، صدای خنده ی بچه ها همه جا رو پر کرده بود. پر از آدم غریبه که هیچکدومشون رو نمیشناختم… صبر کن! یکی… یکی رو… اون بابامه! آره بابای منه! هیچوقت اینقدر احساس غربت و ترس وجودم رو نگرفته بود. بابام رو صدا زدم. صدا نه… بابام رو با یه بغض بلند گریه کردم: “باباااا… بابااااااا… بابا من می ترسم.” گریه ام گرفته بود و بازم با گریه صدا میزدم: “بابا تورو خداااا. باباااا… ؟ ”

انگار صدام رو نشنیده باشه. میخواستم بدو ام طرفشو دستش رو بگیرم. نمیتونستم حرکت کنم و همونجا میخکوب شده بودم: “بابااااااا… بابا منم، مهدی. باباااا…” یهو صدا توی گلوم خفه شد. یه لحظه حتی گریه کردن هم یادم رفت. دست یه بچه ی دیگه توی دستاش بود. دستِ… … دست یه بچه، بچگی های خودم. یه لحظه چقدر دلم واسه خودم تنگ شد. واسه بچگی هام. چقدر روزای قشنگی داشتم، چقدر شاد بودم. چقدر زنده بودم، چقدر می خندیدم.

به بچگی های خودم زل زده بودم. دیگه ترسی نداشتم. فقط دلم تنگ شده بود. بازم گریه ام گرفت، اما نه اینبار از ترس. دلم میخواست دوباره اون روزا رو زندگی می کردم… چقدر دلم واسه خودم تنگ شده بود. واسه بچگی هام

اشک چشام رو پاک کردم. اینجا چقدر آشناس… درست شبیه مهدکودک خودم… خدای من! درست مثل همون روزاس. دیوارای پر از کاغذ رنگی، صدای خنده ی بچه ها، زنگای نقاشی، خانوم مربی، آجرهای خونه سازی… همه چیز مثل یه فیلم از جلو چشمام گذشت…

یه دخترم بود. خوب یادمه. دختر کوچولویی که صبحا دکمه ی پیرهن مخملی قهوه ای رنگم رو می بست. اون پیرهن رو هم خوب یادمه. بی اونکه من ازش بخوام، وقتی میدید دارم تلاش میکنم و نمی تونم، خودش میومد دکمه هامو می بست. هیچوقت چشم غره های خانوم مربی رو یادم نمیره. هنوز هم نمی فهمم چرا. فکر کنم حسودیش می شد. دختر کوچولوی مهربون بچگی هام چقدر پاک و معصوم بود… چقدر قشنگ… چقدر دلم براش تنگ شده بود. یعنی اون دختر کوچولو هم بزرگ شد؟! پس چرا دیگه هیچوقت توی بزرگی ندیدمش؟ یعنی آدما بزرگ میشن دیگه این جوری مهربون و قشنگ نمی مونن؟ چرا توی بزرگی، دیگه هیچ دختری رو اینقدر…

دیگه هیچی نفهمیدم، صفحه ی جلوی چشم عوض شد. اینبار توی خونه بودم. روی زمین دراز کشیده بودم و داشتم نقاشی می کشیدم. مثل اونوقت ها، همیشه خورشید توی آسمون نقاشیم میخندید، همه جا رو روشن کرده بود، همه جا رو یه اندازه! یه آسمون آبی، صاف و یه رنگ! با ابرای سفید، که هر لحظه ممکن بود بارون بگیره… کوه های بلند، همه شون شونه به شونه ی هم، با تیکه برف به جا مونده رو قله هاشون، که بهار اومده بود، اما هنوز زمستون رو فراموش نکرده بودن. با یه کلبه ی چوبی، چوبی! ساده ولی قشنگ. که همیشه دود از دودکشش بلند بود، که زندگی توش جریان داشت. یه رودخونه ی آبی، با دوتا ماهی قرمز کوچولو، فقط هم دو تا! که تنها نباشن. درختای سبز، با سیب های قرمزشون، شاخه هاشون همیشه به زمین نزدیک بود… چقدر قشنگ نقاشی می کشیدم… و چقدر این رو نمی دونستم. چقدر قشنگی و مهربونی رو، چقدر خوبی رو خوب نقاشی می کردم…

یه چسب سیاه برداشته بودم و جای سبیل هام گذاشته بودم: “مامان؟ مامان؟! سبیلام قشنگه؟ مامان نگاه، من بزرگ شدم. ببین سبیل در آوردم… مامان خوشگله؟ مامان کی من بزرگ میشم سبیل در بیارم؟ بگو دیگه. دقیقا چند سال دیگه؟!…” دیگه هیچی نشنیدم. چقدر دلم واسه خودم سوخت. چقدر دلم میخواست یکی اونجا بود و بهم میگفت اینقدر واسه بزرگ شدن عجله نکنم!

همینطور جلوی چشمام صفحه ها عوض میشد، خاطرات خوب بچگیم، مهربونی هام، معصومیتم از جلو چشمام میگذشت. و من فقط با حسرت نگاهشون می کردن… باورم نمی شد من یه روزی همه ی اون روزها رو زندگی کرده باشم. و حالا باورم نمی شد همه اون روزا رو از دست دادم… داشتم دیوونه می شدم.

دوباره چشمام سیاهی رفت… انگار اینجا رو خوب میشناسم… همین خونه ی خودمه. اینم منم. اما اینبار بزرگم. اتفاقای همین چند سال پیش از جلو چشمام میگذشت. اینکه چه جوری ناراحتم کردن و من به خاطر آدمای دیگه چقدر گریه کردم. چقدر حرفاشون منو گریه انداخت. اینا رو دیگه خیلی خوب یادمه. اینکه یه شب با زخم زبون یکی، یه شب تا صبح زیر پتو بی صدا گریه کردم و هیچکی نفهمید. تموم اون شب از جلو چشمام گذشت. چقدر حرف آدما برام مهم بود. چقدر برام اهمیت داشت که راجع به من چی فکر می کنن. چقدر احمق بودم. چقدر دلم شکست. چقدر من دل شیکوندم، گاهی هم من کسی رو ناراحت می کردم. حالم از خودم داشت بهم می خورد. بعضی صحنه ها و کارایی که کردم… فقط چشمام رو بستم… تو رو خدااا، تورو خدا من نمیخوام اینا رو ببینم. همه اش رو میدونم. نمیخوام خودم رو ببینم! چشمام پر از اشک بود… تو رو خدا… حالم از خودم داره بهم میخوره. تو رو خدا نشونم نده، من، خودم اینکارا رو کردم! اما چرااا؟؟؟!!! چرا اینکارا رو کردم؟ تورو خدا بسه………….

بازم چشمام سیاه شد. نمیدونستم کجام. یادم نمیاد هیچوقت قبلا اینجا بوده باشم. همه جا دوباره ساکته. یه دیوار بلند. صدای قرآن میاد. صداش بهم آرامش میده. اما صداش یه بغضی داشت، صدای گریه میداد. روی دیوار پره از پارچه های سیاه… نوشته های روش رو نمیتونم بخونم. احتمالا کسی مُرده… یه کاغذ سفید… بی اختیار میرم سمتش…

همیشه مردن آدما ناراحتم میکرد. با اکراه شروع به خوندنش کردم: “انا لالله و انا الیه راجعون”… صبر کن! عکسش چقدر برام آشناس… یعنی مُرده؟!! نوشته های روش رو خیلی شمرده و آروم میخونم… دلم میخواست هیچوقت به آخرش نرسم، هیچوقت نفهمم چی نوشته… : “با نهایت تاثر و تاسف درگذشت ناباورانه جوان ناکام شادروان آقای… ” دیگه چشمام هیچی ندید. دیگه حتی نمیتونستم گریه هم کنم. فقط ماتم برده بود…

نه، نمیتونست من باشه. نه، من که نمردم. من نمیمیرم. من نمیخوام بمیرم. من دلم تنگ میشه. من از تنهایی بدم میاد خدایا… من از تنهایی می ترسم. دلم واسه خونوادم تنگ میشه. من نمیخوام بمیرم… خدایا اگه من بمیرم مبینا واسه کی نقاشی میکشه؟ کی واسه مبینا نامه می نویسه؟ خدایا من کلی آرزو توی دلم دارم. خدایا قرار نبود اینجوری شه. خدایا من می ترسم. می ترسم از خوابیدن زیر خاک. خدایا من از کرم ها می ترسم. دردم میگیره کرم ها گوشت و پوستم رو… خدایا من چه جوری زیر خاک بخوابم؟ خدایا مامانم نمیزاره. خدایا سردم میشه. نمیخوام روی من خاک بریزن. خدایا بگو روی من خاک نریزن، خب؟ خدایا بمیرم مامانم گریه می کنه، مبینا دیگه داداش مهدی نداره. دیگه هیچکی اندازه ی من مبینا رو دوست نداره. خدایا من نمیخوام گریه کنه. تورو خدا

میخوام همیشه مامان بابام رو بخندونم، همیشه بخندم. دیگه ازت خرده نمی گیرم، دیگه نمیگم چرا. دیگه از آدما و دنیا بهونه نمیگیرم…. فقط تورو خدا یه بار دیگه بزار زندگی کنم، میخوام همه چیز رو جبران کنم…. خدایا تورو خدا نزار بمیرم. یه بار دیگه. فقط یه بار دیگه بهم فرصت بده. یه بار دیگه میخوام برگردم. میخوام جبران کنم، دیگه حرف هیچکی برام مهم نیست، دیگه ازت دلم نمیگیره، دیگه بهت غر نمی زنم. به خدا دیگه از شکل چشمام ایراد نمیگرم، فقط میخوام یه بار دیگه ببینم. بزار هرکی هرچی میخواد بگه، به خدا دیگه هیچی برام مهم نیست. من نمیخوام روم خاک بریزن خدا. دیگه هم از هیچی بهونه نمیگیریم. از هیچی ایراد نمی گیرم. دیگه رنگ لباسام مهم نیست، ژل مو نمیخوام. کفش های گرون قیمت نمیخوام، فقط میخوام راه برم. دیگه سرت غر نمیزنم چرا اینو دادی، اونو ندادی. هیچی ازت نمیخوام، فقط بزار برگردم، فقط یه بار دیگه… خدایا من از تاریکی می ترسم……

.

.

.

چشام رو باز میکنم. روی زمین دراز کشیدم. اشک توی چشمام خشک شده. مثل اینکه توی اتاق خودمم… صدای تیک تیک ساعت میاد. روز شده! پنجره! پنجره رو باز می کنم، یه زن با دختر بچه اش از اون سمت خیابون رد میشن… چقدر دیدنشون خوشحالم میکنه. دو تا پسربچه اون سمت دارن توپ بازی میکنن، چقدر سروصداشون آرومم میکنه. صدای گنجشکا میاد… هیچوقت اینقدر قشنگ نمی خوندن…

خدایا باورم نمیشه… انگار همه چیز سر جاشه….. همونطور که همیشه بود. ولی نه اینبار با همیشه فرق داره. همه چیز دوست داشتنیه. حتی چیزای زشت. جای یه زخم هنوز روی پاهامه، چقدر این زخم رو دوست دارم. چه قدر جاش رو هم دوست دارم. یه نفس عمیق می کشم. حس زنده بودن چقدر خوبه! دلم میخواد برم بیرون، شاید بچه ها منم بازی دادن. دلم میخواد برم دختر کوچولوی خانومه رو بغل کنم، اینقدر محکم ببوسمش که دردش بگیره. بی اختیار میخندم. دلم میخواد پشت پنجره وایسم و به اون خانومه سلام کنم. اصلا به هرکی که رد میشه… سلام کنم و بگم: ” سلام. خوبی؟ یه روز تازه از زندگیت مبارک! “

.

.

.

۲۳ خرداد ۱۳۶۶

و امروز ۲۳ خرداد ۱۳۹۰

بخند. تو دوباره فرصت زندگی کردن پیدا کردی، فرصت خندیدن. خندیدن بخاطر اونایی که به خنده هات دل خوشن. می تونی بخندونی. همه رو. چه اونایی که می خندوننت، چه اونایی که خنده رو ازت گرفتن. فرصت اینکه بازم نگرون بچه گنجشک ها باشی، بازم میتونی روی لبه ی جدول راه بری. بازم مثل دیوونه ها خیس از بارون بشی. فرصت خوبی کردن، دوست داشتن، عشق ورزیدن. چه اهمیتی داره بقیه چه فکری می کنن، بقیه چی میگن، اصلا بقیه چی هستن.

چه اهمیتی داره زخم روی پات، چه اهمیت داره امروز به موهات ژل نزنی، چه اهمیتی داره، وقتی به زودی قراره همه اینا زیر خاک سرد، غذای کرم ها بشه؟ یه روز همه چیز از بین میره. بخند… برای همه از بین میره. بخند که اینو میدونی. بخند. تو هنوز خوبی……

یه روز دیگه. یعنی خدا، دوباره بهت فرصت زندگی کردن داده. قبل از اینکه واسه همیشه بمیری، راس راساکی. فرصتی برای جبران همه ی گذشته ها داری. فرصتی که دیگه به داشته ها و نداشته هات فکر نکنی. داشته هایی که به زودی همه از دستش میدن. خیلی زود.

دیگه حرف بقیه، اینکه چه جوری در موردت قضاوت می کنن نباید برات مهم باشه. بزار بد باشن. بزار بت بدی کنن. وقتی که زیر خاک میرید، دیگه هیچ کدومشون مهم نیست. تو خوب باش. میدونم… وقتی که مُردی، دلت واسه خوبی هات خیلی تنگ میشه. با چشم دل نگاه کن.

.

.

.

از مردن گفتم. راستی ………..

۲۴ ساله شدی مهدی

عزیز دلم، تولدت مبارک!

به زندگی خوش اومدی  : )